قدمت گبه به سالیان دور بازمیگردد و حتی عده ای آنرا به اوایل کوچ نشینی و نمونه اولیه فرشهای دستباف میدانند، زیرا عشایر کوچ نشین جزء ان دسته از مردمانی بودند که ببیشتر از دیگر انسانها به پشم دسترسی داشته اند. اما متاسفانه اطلاع دقیقی از تاریخچه تولید گبه در دست نیس اما شایان ذکر است که هنوز هم گبه های دستبافی مربوط به دو قرن پیش وجود دارد.
گبه میراثی است که نسل به نسل و سینه به سینه بین زنان عشایر منتقل شده که متاسفانه امروزه با ظهور زندگی ماشینی و همچنین تولید گبه فرشهای ماشینی هم تولید و هم تقاضا بشدت کاهش یافته است.گبه در واقع نوعی فرش است با پرزهای پشمی بلند و تراکم گره کمتر از فرش طرح و نقش گبه های ستباف عشایری ذهنی و بدون نقشه بوده و گاها بسته به محل زندگی فصلی که گبه در آن فصل بافته شده و همچنین ایل عشایری متفاوت میباشد، از نکات جالب توجه درباره نقشهای ذهنی بافت این است که بعضا طرح و رنگ موجود در گبه بافته شده متاثر از روحیه و حال هوای بافنده مانند عاشقی، سوگواری، شادی و… است.
کیفیت گبه بستگی به تراکم گره های موجود داشته البته باید گفت که این تراکم از فرش کمتر میباشد. دار های گبه نیز بصورت زمینی است تا به هنگام کوچ عشایر براحتی قابل باز شدن و حمل باشد، این دارها عموما از مصالح موجود در طبیعت مانند چوب ساخته میشوندبه همین دلیل گبه های دستباف دارای شکل منظمی نیستند.
انواع گبه:
گبه ها با توجه به منطقه و ایل دارای نامهای مختلفی هستند مانند: گبه کشکولی، گبه لری،گبه بلوچ، گبه عمله،گبه سوماک و…که گبه کشکولی دارای اصالت، قدمت و دوام بیشتر (بعلت تراکم گره بیشتر) میباشد.